Od dzieciństwa do pierwszych ról – początki kariery aktorskiej
Katarzyna Figura, urodzona 22 marca 1962 roku w Warszawie, już jako dziecko przejawiała artystyczne talenty. W przedszkolu występowała w przedstawieniach, recytując i śpiewając, a jako nastolatka zadebiutowała na dużym ekranie w filmach Zginął pies (1973) i Mysz (1977). Jej droga do aktorstwa prowadziła przez Ognisko Teatralne Teatru Ochoty, gdzie kształciła się pod okiem Jana i Haliny Machulskich. W 1985 roku ukończyła Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie, a jeszcze przed dyplomem zagrała w debiucie reżyserskim Jacka Koprowicza Przeznaczenie (1983).
Przełomowe role i wizerunek „polskiej Marilyn Monroe”
Przełomem w karierze Katarzyny Figury stały się filmy Pociąg do Hollywood (1987) i Kingsajz (1987). W pierwszym z nich wcieliła się w Mariolkę „Merlin” Wafelek, fankę Marilyn Monroe, co przyniosło jej porównania do amerykańskiej ikony. Scena z Kingsajza, w której krasnoludek (Jacek Chmielnik) przechadza się po leżącej Figurze, na stałe zapisała się w historii polskiego kina. Te role utrwaliły jej wizerunek jako „seksbomby”, który jednak z czasem zaczęła kwestionować, podejmując się bardziej wymagających wyzwań artystycznych.
Kariera międzynarodowa i próby zdobycia Hollywood
W latach 90. Figura próbowała swoich sił za granicą. Wyjechała do Francji, gdzie studiowała w Conservatoire national supérieur d’art dramatique, a następnie do USA, podpisując kontrakt z agencją William Morris. Choć otrzymała propozycję roli w filmie Gracz Roberta Altmana, ostatecznie została zastąpiona przez Gretę Scacchi. Pojawiła się jednak w innych produkcjach, takich jak Prêt-à-Porter (1994) czy Fatalna przeszłość Clive’a Fleury’ego. Mimo międzynarodowych doświadczeń, największe sukcesy odnosiła w Polsce.
Kryzys wizerunkowy i przemiana artystyczna
Na przełomie XX i XXI wieku Katarzyna Figura stopniowo odchodziła od ról „blond seksbomb”, podejmując się bardziej dramatycznych wyzwań. Za rolę Gosi w Ajlawju (1999) otrzymała Złote Lwy w Gdyni, a za przejmującą kreację w Żurku (2003) – Nagrodę Orła. W 2006 roku zaskoczyła publiczność, goląc głowę dla roli w spektaklu Alina na zachód, co symbolicznie zamknęło etap jej „sekssymbolicznego” wizerunku.
Życie prywatne – burzliwe związki i konflikty
Katarzyna Figura kilka razy rozpoczynała nowy rozdział w życiu osobistym, ale żaden z nich nie okazał się szczęśliwy do końca. W latach 1986–1989 była żoną Jana Chmielewskiego, z którym ma syna Aleksandra. Po rozstaniu wyjechała za granicę, pozostawiając dziecko pod opieką ojca. W 2000 roku wyszła za amerykańskiego producenta Kaia Schoenhalsa, z którym miała dwie córki – Koko Claire i Kaszmir Amber. W 2021 roku zakończyła to małżeństwo, przyznając w wywiadach, że przez lata doświadczała przemocy.
Powrót do teatru i nowe artystyczne wyzwania
Od 2013 roku Katarzyna Figura jest związana z Teatrem Wybrzeże w Gdańsku, gdzie zyskała uznanie krytyków za role w spektaklach takich jak Fedra Jeana Racine’a czy Trojanki. Jej interpretacja tytułowej bohaterki w Fedrze przyniosła jej Grand Prix na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych. Aktorka udowodniła, że potrafi poruszać widzów nie tylko humorem, ale i głębią dramatycznych postaci.
Katarzyna Figura dziś – artystka, matka, działaczka
Obecnie Katarzyna Figura skupia się na pracy teatralnej, choć nadal pojawia się w filmach i serialach. W 2024 roku można ją było zobaczyć w krótkometrażowym filmie Jestem Cezarego Orłowskiego. Poza sceną angażuje się w akcje charytatywne, m.in. wspierając fundacje pomagające dzieciom niepełnosprawnym. Mimo trudnych doświadczeń osobistych, podkreśla, że największą wartością w jej życiu są dzieci – syn Aleksander i córki Koko Claire oraz Kaszmir Amber.
Jej kariera to historia nieustannej ewolucji – od wizerunkowej metamorfozy po głębokie przemiany artystyczne. Dziś Katarzyna Figura to nie tylko ikona polskiego kina, ale także jedna z najważniejszych aktorek teatralnych swojego pokolenia.
